Studenten leren van patiënten
In het onderwijsblok Narratieven in de geneeskunde staan multidisciplinair onderwijs, interprofessioneel leren en het perspectief van de patiënt centraal. Studenten van de faculteiten Geneeskunde en Geesteswetenschappen volgden dit blok als onderdeel van de minor Medical Humanities. Tijdens dit onderwijsblok leven de studenten twee weken volgens het behandelregime van patiënten. Als afsluiting vond op 29 juni de Verhalenpoli plaats waarbij studenten in kleine groepjes in gesprek gingen met een patiënt. Studenten Lies en Marjolein, en patiënt Claudia delen hun ervaringen.
Lies Hoogerwerf, student Nederlandse taal en cultuur en Marjolein Essink, student Biomedische wetenschappen kozen beide voor deze minor. Lies: “Ik heb altijd al interesse gehad in de match tussen mijn taalkundige studie en de medische wereld. Ik was heel benieuwd hoe dat bij elkaar zou passen. Marjolein: “Mijn studie is met name gericht op het doen van wetenschappelijk onderzoek. De inbreng van en het belang voor de patiënt mis ik hierin. Daarom vind ik deze minor enorm waardevol.” Beiden zijn het na het volgen van dit onderwijsblok eens: zodra er de nieuwe master Medical Humanities beschikbaar is - nu nog in ontwikkeling - geven ze zich daarvoor op.
Behandelregime
Onderdeel van de minor is om twee weken hetzelfde behandelregime te volgen als een patiënt. Lies: “We hebben gekozen voor een patiënt met een auto-immuunziekte. Om ons consequent aan alle leefregels te houden, was geen makkelijke opgave. We mochten bijvoorbeeld niet in zon tussen 10.00 en 15.00 uur. Het was in die twee weken net heel mooi weer, dus dat was best frustrerend. Marjolein: “Ik voelde me ook wel schuldig als het een keer niet lukte. Als patiënt heb je geen keuze: als je je niet aan het regime houdt, gaat je gezondheid achteruit. Dat heb ik mij nooit zo gerealiseerd, en dat voelde oneerlijk.”
De Verhalenpoli
Als afsluiting van het blok hebben de studenten in groepjes van drie met een patiënt gesproken. In deze ‘Verhalenpoli’ kreeg de patiënt dertig minuten het woord om over zichzelf te vertellen. Bijvoorbeeld over de ziekte, het beloop van de ziekte of over iets anders wat speelt in zijn of haar leven. Studenten mochten alleen luisteren. Na die dertig minuten mochten de studenten vragen stellen en werd gevraagd een samenvatting van het verhaal te geven, waarbij ze direct feedback kregen of het klopte van de patiënt en medestudenten. Lies: “Ik neem hieruit mee dat iedereen zijn eigen ziekteverhaal heeft. Er is geen vergelijk of kwalificering mogelijk. Ik merkte dat ik ook redeneerde vanuit mijn eigen ziektebeleving. Dat heb ik volledig los moeten laten.” Marjolein: “De patiënt waar wij mee spraken was fysiek behoorlijk beperkt. Hij rijdt in een elektrische rolstoel, gebruikt een robotarm en is afhankelijk van beademingsapparatuur. Ondanks dat was hij mentaal absoluut niet beperkt en super optimistisch. Dat was voor mij een echte eyeopener!”
Regie op behandeling
Patiënt Claudia van Hout werkte mee aan de Verhalenpoli. Claudia: “Op mijn elfde jaar kreeg ik de diagnose systemische lupus erythematodes (SLE) in het Wilhelmina kinderziekenhuis. Nu kom ik alweer jaren in het volwassendeel van het UMC Utrecht. Daarnaast ben ik lang voorzitter geweest van de patiëntenvereniging voor kinderen en volwassenen met een auto-inflammatoire aandoening (KAISZ). En in die hoedanigheid veel in gesprek met zorgverleners. Voor mij is het erg belangrijk om als patiënt regie te hebben op mijn behandeling. Ik hoor graag van zorgverleners wat de mogelijkheden zijn, zodat ik zelf een keuze kan maken. Ik lever graag mijn aandeel in het onderwijs hiervoor, zodat zorgverleners het in de basis meekrijgen. Als iedere zorgverlener de tijd neemt, al is het maar twee minuten, om naar het verhaal van een patiënt te luisteren, zou dat al een enorme bijdrage leveren aan de diagnostiek en behandeling. Ik ben namelijk niet mijn ziekte. Dat is de absolute meerwaarde van deze Verhalenpoli.”
Uniek in Nederland
Deze vorm van onderwijs is uniek in Nederland. Lies: “Spreek je over een patiënt met reuma of een reumapatiënt? De nuance in woordkeuzes is heel belangrijk voor patiënten heb ik geleerd tijdens de Verhalenpoli. Het is voor alle studenten goed om daar bewust van te worden.” Megan Milota, assistant professor in Medical Humanities en Stefan van Geelen, programmamanager De Nieuwe Utrechtse School van het UMC Utrecht hebben dit onderwijsblok ontwikkeld en zijn coördinator hiervan. Megan: “Door studenten van verschillende studies met elkaar te laten samenwerken, ontstaan er nieuwe inzichten en ruimte om op een innovatieve manier na te denken over de zorg.” Interdisciplinair onderwijs is een centraal aspect van De Nieuwe Utrechtse School. De Nieuwe Utrechtse School is onderdeel van onze UMC Utrecht strategie Connecting Worlds, omdat ieder mens telt.
Foto:
vlnr, Marjolein, Lies, Megan
