Luisteren, dat is wat ik doe
"Ik zet mijn eigen beslommeringen opzij, zodat ik naar deze mensen kan luisteren." Olga Neumann (34) heeft een drukke baan en staat volop in het leven. Op vrijdag maakt ze tijd voor haar vrijwilligerswerk op de afdeling Geriatrie van het UMC Utrecht. In deze blog beschrijft ze haar ervaringen.
“Op weg naar het ziekenhuis probeer ik mijn hoofd leeg te maken: weg met alle vergaderingen, e-mails en actielijstjes van de afgelopen werkweek. Vandaag is het vrijdag en ga ik naar mijn vrijwilligerswerk op de
van het UMC Utrecht. Op deze afdeling worden oudere mensen met ingewikkelde ziekteproblemen behandeld. Vaak gaat het om een combinatie van lichamelijke, psychische, functionele en sociale problemen, zoals acute verwardheid, geheugenproblemen, eenzaamheid en een onverklaarde achteruitgang in het dagelijks functioneren.
Geen afdeling dus waar je met middelmatige inzet vrijwilligerswerk doet. Ik moet mijn eigen beslommeringen echt even opzij zetten, zodat ik naar deze mensen kan luisteren. Want dat is wat ik doe: ik ga bij de patiënten langs die het fijn vinden om bezoek te krijgen. Praten helpt om het hart te luchten of wat afleiding te hebben, en is ook belangrijk om iemand met een
bij de realiteit te betrekken. Verder maak ik wandelingen met de ouderen die dat aankunnen, want beweging is belangrijk om spierverlies te beperken. Tot slot lunch ik samen met hen in de huiskamer van de afdeling, omdat samen eten een stimulans kan zijn voor ouderen om wat meer te eten.
Vandaag is het druk op de afdeling, zie ik meteen op het overzicht van patiënten dat ik van de regieverpleegkundige krijg. Als eerste ga ik bij mevrouw B. langs, en die blijkt dolblij te zijn met mijn bezoek. Ze begint over vroeger te vertellen. Als kind stiekem achterop de wagen van de melkboer springen en mee naar huis rijden… Als jong dienstmeisje de dochtertjes van de burgemeester met een roeiboot naar school brengen… Het zijn mooie verhalen over een andere tijd, maar vergis je niet: deze vrouw leeft niet alleen in het verleden. Ze vertelt me dat ze niets liever wil dan snel revalideren, zodat ze volgende maand in goede gezondheid haar 96e verjaardag kan vieren.
Dat is wat mij zo ontroert én blij maakt op deze afdeling: veel van deze ouderen hebben nog zoveel levenslust en zien voor zichzelf een toekomst weggelegd – hoe lang of kort die ook mag zijn. Bij de volgende patiënt die ik bezoek is van die levenslust echter weinig te merken. Meneer D. zit er somber en een beetje knorrig bij, en ik merk al gauw dat hij een delier heeft. Ik probeer een gesprek met hem aan te knopen, maar hij geeft te kennen dat ik maar beter weer weg kan gaan. Het kan nog best een uitdaging zijn om goed aan te voelen waar iemand op dat moment behoefte aan heeft: praten of stil zijn, luisteren of zelf iets vertellen.
Later bij de lunch zit meneer D. stilletjes aan tafel; het is duidelijk dat hij geen zin heeft om deel te nemen aan het gesprek. Ik vertel de andere ouderen dat ik vorig weekend in Maastricht ben geweest, en dat ik er al gauw achter kwam waarom het er toch zo druk was: André Rieu zou die zaterdag een concert in zijn thuisstad geven. En dan gebeurt er iets bijzonders: meneer D. luistert plotseling aandachtig en zijn ogen beginnen te glinsteren. “André Rieu, oh wat mooi! Dát vind ik nou echt mooie muziek,” roept hij opgetogen. Terwijl wij hem nog verrast aankijken, begint hij een liedje te neuriën. En dan zie ik het opeens in zijn ogen: nog heel veel levenslust.”
Meer informatie over vrijwilligerswerk bij het UMC Utrecht
