Patiëntverhaal Mark

Patiëntverhaal Mark

"Vier maanden verder en ik kan bijna alles weer" uitklapper, klik om te openen

Mark Mark Liet (33) is fanatiek tennisser. Tijdens een wedstrijd voelde hij opeens een knap in z’n knie. Gevolg: een gat in het kraakbeen.

Mark: “Bij de kijkoperatie in kliniek ViaSana in Mill, vlak na de bewuste tenniswedstrijd, bleek dat het gat in mijn kraakbeen te groot was voor een microfractuurbehandeling*. Het gat was tweeënhalve á drie vierkante centimeter. Ik werd door doorgestuurd naar het UMC Utrecht, naar orthopedisch chirurg Daniël Saris. Omdat mijn knie verder in orde is – de kniebanden zijn nog in tact bijvoorbeeld – kwam ik in aanmerking voor een nieuw type operatie met donorstamcellen.”

Unieke hersteloperatie

“Nu doe ik mee aan de IMPACT-studie, een onderzoek naar een (wereldwijd) unieke één-stap hersteloperatie. Hierbij wordt de beschadigde knie gerepareerd met een mix van eigen kraakbeen en donorstamcellen. Toen mij werd gevraagd hieraan deel te nemen, heb ik niet getwijfeld. Na een uitgebreide uitleg kreeg ik alsnog drie weken bedenktijd, maar ik bleef bij mijn besluit het te doen. Voor mijzelf én toekomstige patiënten. Met deze nieuwe techniek mengt de chirurg kraakbeencellen met donorstamcellen. Dit mengsel kan drie kwartier later worden teruggeplaatst op de beschadigde plek. Dat gebeurt in één operatie, terwijl de standaard behandeling, waarbij alleen eigen kraakbeencellen worden gebruikt, uit twee operaties bestaat. Dat is dus veel intensiever voor mij als patiënt.”

Revalidatieproces

“Ik zag niet op tegen de operatie. Ik keek er zelfs naar uit. Kraakbeen kan zichzelf niet genezen, het is niet doorbloed. Dus er moest een ingreep plaatsvinden om mijn klachten te verminderen en hopelijk knieartrose of een prothese op latere leeftijd te voorkomen. Daarbij wilde ik weer intensief kunnen sporten. Al sinds mijn achtste tennis ik zo’n tien à vijftien uur in de week. Ook heb ik een tijdje tennisles gegeven. Nu kon ik hooguit een halfuur tennissen omdat ik zoveel vocht in mijn knie had. De daaropvolgende dagen had ik erg veel last en kon ik bijna niks. Buigen en strekken ging vrijwel niet, dus bijvoorbeeld hurken of traplopen was lastig.

De operatie ging goed en gebeurde onder gehele narcose. Om acht uur werd ik geholpen, om half twaalf lag ik in de uitslaapkamer. De dag erna mocht ik op krukken naar huis. Nu ben ik vier maanden verder en kan ik bijna alles weer, behalve intensief sporten. Ik heb geen angst voor ziekenhuizen, de enige angst die ik heb, is dat het kraakbeen niet goed aangroeit. Die kans is klein, maar opnieuw dat revalidatieproces door lijkt me zwaar.

Na de operatie heb ik acht weken op krukken gelopen om de knie volledig onbelast te kunnen laten: het celmengsel is vastgezet met weefsellijm die moet uitharden, er mocht dus geen druk op komen. Mijn voet mocht de grond niet raken, dat bleek heel onhandig. De eerste weken deed mijn knie pijn en kon ik mijzelf bijvoorbeeld niet aankleden. En hoewel ik thuis was, moest mijn dochter van bijna één op de dagen dat mijn vriendin werkt naar de opvang, omdat ik niet voor haar kon zorgen. Ontzettend saai vond ik dat thuiszitten. Gelukkig was de US Open op televisie en ik heb een studie opgepakt die ik voor mijn werk bij de bank goed kan gebruiken. Toen ik weer ging werken, haalden collega’s mij de eerste periode thuis op.”

Belangrijke uitlaatklep

“Ik ga twee à drie keer per week naar de fysiotherapeut, met wie ik onder meer krachttraining doe. En omdat ik meewerk aan het onderzoek word ik erg goed gemonitord door het medisch team – chirurgen, onderzoekers en een reumatoloog – van het UMC Utrecht. Een jaar na de operatie krijg ik een MRI om te zien hoe het kraakbeen is aangegroeid. Dan wordt gekeken of ik weer mag tennissen. Ik mis het heel erg, het is een belangrijke uitlaatklep voor me.

De artsen doen geen uitspraak over de toekomst. ‘Het is net als bij een gerestaureerde, unieke auto,’ zeggen ze. ‘Je moet hem niet in de garage laten staan, maar je gaat er ook geen Parijs-Dakar-rally mee crossen.’ en: ‘de één doet het beter dan de ander.’

Nee, ik heb niet getwijfeld mee te werken aan dit onderzoek met donorstamcellen. Het gaat om vervangen van kraakbeen in een knie, zo simpel is het. Daarbij gebeurt het in het UMC Utrecht, specialist op het gebied van knie- en kraakbeenceltransplantatie. Dat geeft mij een heel goed gevoel. Wat ik straks als eerste ga doen als de uitslag goed is? Tennissen natuurlijk!”

* De microfractuurbehandeling is een veel toegepaste methode waarbij gaatjes in het bot worden aangebracht, waardoor nieuwe beenmergcellen in het gewricht zich hechten aan de gemaakte breukjes en zo voor genezing zorgen.

Februari 2014

"Ik doe mee aan de IMPACT-studie, een onderzoek naar een (wereldwijd) unieke één-stap hersteloperatie. Hierbij wordt de beschadigde knie gerepareerd met een mix van eigen kraakbeen en donorstamcellen."