Bert: "Sinds ik met pensioen ben realiseerde ik me steeds meer dat mijn praktische werkervaring misschien wel eens van betekenis zou kunnen zijn 'aan de andere kant van de tafel'. Niet meer als bestuurder, maar als belangenbehartiger van de patiënt. Als wetenschappelijk medewerker en later als ziekenhuisbestuurder heb ik veel ervaring opgedaan over wat er in patiëntenzorg, onderzoek, onderwijs en opleiding speelt. Ja, dat is een heel dynamisch proces. 

Toen ik benaderd werd voor de cliëntenraad van het UMC Utrecht, dacht ik al snel dat dit een heel mooie kans zou zijn om 'iets terug te kunnen doen' voor het ziekenhuis en de universiteit waar ik zelf gestudeerd hebt en waaraan ik veel te danken heb. Het oude Ziekenhuis aan de Catharijnesingel heeft me veel geleerd en ook veel gegeven. Naarmate we ouder worden is de kans steeds groter dat we zelf op een dag ook patiënt gaan worden en goede zorg nodig hebben.

Ik vind het een uitdaging om mee te werken aan de noodzakelijke ontwikkelingen in zorg, onderzoek en onderwijs voor de toekomst en daarbij mijn ervaring in te mogen zetten. Nu niet meer vanuit het perspectief van de bestuurder van nu (en vanuit het verleden), maar vanuit het verwachtingspatroon van de patiënt van morgen. De huidige tijd, met de technologie, de wetenschap en de ICT die oneindige kansen lijkt te bieden moet wel bruikbaar en toegankelijk zijn voor alle huidige en toekomstige patiënten. Ik nodig hen graag uit om mee te denken en mee te doen, want patiëntenparticipatie vraagt om betrokkenheid bij de eigen behandeling, bij het beleid en bij de richting van de ontwikkelingen van zorg, onderzoek en onderwijs. Maar ook bij de bouw, de toegankelijkheid en de structuren van de zorg. Als verbinder en coach zet ik me daar graag voor in."

Joop: "Toen ik hartproblemen kreeg, kwam ik in aanraking met een ‘tak van sport’, die ik tot die tijd slechts zijdelings kende. Mijn problemen eindigden met 13 weken opname in het UMC Utrecht. Hier kreeg ik na een harttransplantatie het leven terug. Naast een grote mate van dankbaarheid, ben ik me ook gaan interesseren voor de gezondheidszorg. Als je je er in verdiept blijkt het een ontzettend boeiende wereld te zijn.

Vanuit mijn vak als overheids-communicator weet ik dat de rol van de omgeving de laatste decennia steeds belangrijker is geworden. Dat geldt ook voor de doelgroep patiënten in de gezondheidszorg. Gelukkig zie je steeds meer dat patiëntenparticipatie serieus wordt genomen. Op allerlei vlakken wordt er inhoud aan gegeven. Toen ik in 2019 met pensioen ging, was ik niet van plan achter de geraniums te zitten. Ik wilde mijn tijd nuttig besteden en graag een bijdrage leveren aan het verder inhoud en vorm geven van die patiëntenparticipatie. Een goede ‘verbinding’ tussen patiënt en zorgverlener kan het ziekteproces positief beïnvloeden, daar ben ik van overtuigd en lever daar graag een bijdrage aan."

Jolanda: "Door een aangeboren afwijking kom ik regelmatig in aanraking met de zorg. Toen ik een aantal jaren geleden in het ziekenhuis lag nam ik me voor om - wanneer ik weer bevrijd zou zijn van alle slangen, toeters en bellen - mijn professionele carrière te combineren met mijn 'carrière als patiënt'. 

Vanuit de cliëntenraad van het UMC Utrecht zet ik me onder meer in voor het benutten van de ervaringskennis van patiënten, de digitalisering van de zorg, en preventie. Daarbij komen mijn inhoudelijke, strategische en bestuurlijke kwaliteiten goed van pas. Mijn ambitie is om het perspectief van de patiënt te laten doorklinken in alle aspecten van de zorg. Dat vraagt een klantgerichte mindset van professionals."

Ruud: "Een forse rugoperatie deed mij in het UMC Utrecht belanden. Sinds die tijd ga ik wat stijfjes door het leven, het zij zo. Het is er niet minder mooi om!

Mijn stip op de horizon in het ziekenhuis is, de stip op de horizon: die zal en moet er altijd blijven. Dus een voortdurende vraag hoe het beter kan voor alle betrokkenen in het ziekenhuis. Wat kunnen de ontwikkelingen in de techniek, in de maatschappij en in onderwijs en onderzoek betekenen voor ons? Fundamentele nieuwsgierigheid ten faveure van de patiënt."

Maarten: "Sinds september 2017 ben ik met pensioen en zijn mijn vrouw en ik verhuisd naar Zeist om dichter bij onze kinderen (6) en kleinkinderen (8) te wonen. Ik ben sinds 1996 onder behandelingen van diverse specialisten in verband met hart- en vaataandoeningen en diabetes. Vanaf 2018 gebeurt dat in het UMC Utrecht, waar ik sinds januari 2020 ook lid ben van de cliëntenraad.

Vanuit de cliëntenraad wil ik graag bevorderen dat de patiënt gehoord wordt. Zorg, zowel individueel als beleidsmatig, is gebaat met de stem uit de leefwereld van de patiënt. Stimuleren dat die stem klinkt én dat er naar geluisterd wordt is daarvoor nodig. Hulpverleners, beleidsmakers en patiënten kunnen dan veel van elkaar leren en zo de zorg verbeteren. Maar om zo samen te kunnen beslissen moet ook nog veel geleerd worden. Ik denk dat ik met mijn achtergrond als huisarts en docent daar een bijdrage aan kan leveren."

Wijgert: "Begin 2016 heb ik op vakantie een ernstig sportongeluk gehad. Met een grote klap kwam ik toen in aanraking met het geweldige systeem van medische zorg, elders in West Europa en na repatriëring in het UMC Utrecht. Juist door deze zorg was ik weer snel op de been (letterlijk!), ook al volgde er een langdurig herstelproces met her-en-der teleurstelling. Ik heb ervaren dat ik als patiënt meer dan eens moeite had te volgen wat er me overkwam, ondanks de goede inzet van de medische zorgprofessionals.

Als lid van de cliëntenraad wil ik me er voor inzetten dat het UMC Utrecht altijd de mens en de menselijke maat als startpunt van medische zorg hanteert. Dit vergt een open en continue uitwisseling tussen patiënt (en haar/zijn naasten) en medische zorgprofessional over de mogelijkheden, onmogelijkheden en vooruitzichten. Ik ben nieuwsgierig naar de gedragswetenschappelijke aspecten hiervan. Met mijn ervaring als patiënt en mijn ervaringen uit de wereld van de financiële dienstverlening wil ik me hier graag voor inzetten.  

Denise: "Vanwege diabetes type 1 kom ik al bijna mijn hele leven als patiënt in het ziekenhuis en heb ik vele ontwikkelingen op het gebied van (diabetes)zorg meegemaakt. De wereld van het ziekenhuis heeft mij altijd gefascineerd. Na mijn master 'beleid en management gezondheidszorg' ben ik in het ziekenhuis gaan werken en heb ik mij jaren beziggehouden met de kwaliteit en veiligheid van de zorg. Nu is het tijd om al mijn ervaringen als patiënt te combineren met mijn kennis en me als lid van de cliëntenraad in te zetten voor het patiëntenperspectief binnen het proces van de complexe wereld van een academisch ziekenhuis."

Theo: "Sinds 2015 ben ik met pensioen. In mijn werkzame leven ben ik onder andere betrokken geweest bij de bouw van de stormvloedkering in de Oosterschelde. Maar ook als bestuurder in zorgorganisatie en de sociale werkvoorziening.

Met het Wilhelmina Kinderziekenhuis, onderdeel van het UMC Utrecht, kwam ik voor het eerst in contact door mijn kleindochtertje Charlie. Bijna drie jaar geleden werd bij haar een zeldzame stofwisselingsziekte vastgesteld, die snel leidde tot zeer ernstig meervoudige handicaps. Samen met mijn vrouw hebben we de zorg deels op ons genomen om daarmee onze dochter wat te ontlasten.

Vanuit de cliëntenraad krijg ik de gelegenheid om weer bruggen te helpen bouwen en pijlers te plaatsen. Maar nu tussen en als ondersteuning voor kwetsbare mensen en hun zorgverleners. Om liefdevolle 'ruimte' te helpen onderzoeken, ontwerpen en bouwen voor patiënten en geïnspireerde zorgprofessionals. Ruimte met minder ego en minder vooroordelen en meer liefdevolle vriendelijkheid, zorgzaamheid en hulpvaardigheid."

Gerdie: "Toen ik zeven jaar geleden door de diagnose kanker veelvuldig in het ziekenhuis moest zijn voor behandelingen en controles, is het me gelukt meer regie te krijgen over de zorg die nodig was. Door goed voorbereid naar gesprekken met de behandelend artsen te gaan, maar ook door de zorg achteraf te evalueren als dingen anders liepen dan verwacht. Dat gaf me het inzicht dat je als kritische zorgvrager soms echt beter passende zorg krijgt.

Dat gaf me een goed gevoel, maar het knaagt natuurlijk ook. Omdat je weet dat niet iedereen in staat is om op die manier zijn eigen zorg te organiseren. Nu mijn behandelingen achter de rug zijn, zoek ik naar andere manieren om de zorg beter te laten aansluiten bij wat patiënten nodig hebben. Daarom zet ik mijn interesse in zorgonderwerpen, mijn ervaringen als patiënt en mijn vaardigheden als communicatieprofessional graag in als lid van de Cliëntenraad van het UMCU."